Unha noite máis nese remuíño treboento que é Millo (A Coruña)

Cando chegou a vieira á mesa fixen unha viaxe no tempo a eses banquetes dos anos noventa. Centos de vieiras en enormes bandexas, recubertas de pan relado, cociñadas até o infinito – enxoitas, chiclosas – e empapadas nun mollo de tomate que lles quitaba o pouco sabor que alí puidera quedar. “Non pode ser”, pensei. E non era, claro. Porque estabamos en 2025, porque estabamos no Millo. A vieira estaba perfecta, case sen tocar, a cebola e o tomate ben integrados, a panceta dando o contrapunto.

Xusto despois, outra volta de torca, outro tramo da montaña rusa. O cocido converteuse nunha cachucha prensada, envolta nunha costra crocante máis marcada que frita. Do lado, un pastel de nabizas. E todo aglutinado por un caldo deses. Un pratazo.

Non eran só os pratos individualmente, tamén funcionou a secuencia. Porque despois da bomba anterior – graxa, potencia de sabor – a Pavlova e a súa carga cítrica facilitaran unha aterraxe tranquila no final da cea. Unha cea que comezara no mar, cun intenso salpicón de centola e raia con pesto; e cuns ourizos con chícharos e xema de ovo doces, suaves, melosos.

Agora oficia coas botellas en Millo o grande José Antonio Veiga. Del foi a recomendación dunha chenin blanc do Loira que funcionou de marabilla con pratos tan diversos.

En fin, unha noite máis nos dominios dese remuíño treboento que é Moncho.