La Molinera (Lalín): talvez, o mellor cocido galego

Akami, kamatoro, chutoro, otoro, nakaochi, kama... as múltiples posibilidades e matices do atún, tan ben explotadas na cociña xaponesa (xa sexa como nigiri, temaki, sashimi, ou shirashi), sempre me fascinaran.

Non puiden evitar pensar niso cando ollaba como Diego "Moli" triscaba naquela cachucha: orella, fuciños, cara, papada. Víñase a engadir ao que xa tiñamos nas fontes: lacón, cóbado, costela; aos chourizos, de carne e ceboleiro. Cada unha coa súa personalidade, sabor, textura, intensidade, melosidade, cheiro, salgadura. O porco da casa, o noso atún.

Non había arroz, pero si patacas, garavanzos, nabizas, a carne dos outros bechos. E, do mesmo xeito que o primeiro nigiri, o que abre, é o que vai mostrar o verdadeiro nivel dun omakasé (a textura, a temperatura, o adubo do arroz), a sopa do cocido é a que marca o ton do que ven despois. E a da Molinera, nun frío día de decembro en Lalín, levantaba a un morto.

Disque o da Molinera é o mellor cocido de Galicia. Non sei se é así, nin sequera se existe algo como “o mellor cocido”. O único que sei é que é dos que non se esquecen.